Indywidualny Plan Badawczy

Sporządzenie Indywidulanego Planu badawczego przez doktoranta (w skrócie IPB) jest wymogiem formalnym nałożonym przez ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Ustawa ta kładzie nacisk na postrzeganie doktoranta w kategoriach „młodego badacza”, który przede wszystkim powinien się skupić na realizacji założonych badań. IPB stanowi swoisty „kontrakt” między doktorantem a uczelnią, w którym zobowiązuje się do wypełnienia zadań w określonych ramach czasowych.

IPB  jest kluczowym elementem kształcenia w ramach Szkoły Doktorskiej. Jest to wiążący katalog zadań badawczych i rozwojowych, których celem jest przygotowanie rozprawy doktorskiej. Zadania te powinny przybrać formę konkretnych i usystematyzowanych działań, które już zostały wykonane, oraz tych, które dopiero zostaną podjęte. Działania te powinny odnosić się zarówno do etapów pracy nad rozprawą doktorską (bezpośrednie przygotowywanie rozprawy doktorskiej), ale i obejmować aktywności naukowe, takie jak publikacja artykułów naukowych lub monografii, czynny udział w konferencjach naukowych, odbywanie staży, pozyskiwanie środków ze źródeł zewnętrznych (aktywności pośrednio służące przygotowaniu rozprawy doktorskiej), które nie stanowią bezpośrednio pracy nad pracą doktorską, ale rozwijają młodego naukowca i poszerzają jego wiedzę w zakresie dyscypliny.

Strukturę IPB można podzielić na cztery zasadnicze bloki tematyczne:

1. opis planowanych badań zawierający w szczególności: przedmiot badań, cele badań, hipotezy badawcze, zadania badawcze, uzasadnienie prowadzenia badań, metodologię badań, wykaz pozycji bibliograficznych. Ten element planu stanowi niejako kontynuację zarysu planu badań składanego na etapie rekrutacji.
2. wykaz aktywności naukowych doktoranta (publikacji naukowych, uczestnictwa w konferencjach naukowych itp.).
3. harmonogram, który obejmuje etapy przygotowania rozprawy doktorskiej w rozumieniu ścisłym (np. prowadzenie badań, analiza materiałów źródłowych, pisanie pracy doktorskiej), jak i pozostałe aktywności naukowe służące jej przygotowaniu. To, jakie jednostki czasowe zostaną przyporządkowane realizacji poszczególnych etapów i zadań, zostało pozostawione do decyzji samego doktoranta oraz sprawującego nad nim opiekę naukową promotora. Finalnym elementem harmonogramu powinien być termin złożenia rozprawy doktorskiej, który nie może przekroczyć 4-letniego okresu liczonego od rozpoczęcia kształcenia przez doktoranta.
4. .kosztorys badań – odnosi się do kosztów badań prowadzonych na potrzeby rozprawy doktorskiej, a także kosztów innych aktywności naukowych (koszty tłumaczeń artykułów, wyjazdów na konferencje, kwerendy, dostępu do baz danych itp.).

 

Realizacja IPB podlega ocenie śródokresowej w połowie okresu kształcenia określonego w programie kształcenia, a w przypadku kształcenia trwającego 6 semestrów – w trakcie IV semestru. Ocena śródokresowa jest przeprowadzana przez komisję, w skład której wchodzą trzy osoby, w tym co najmniej jedna osoba posiadająca stopień doktora habilitowanego lub tytuł profesora w dyscyplinie, w której przygotowywana jest rozprawa doktorska, zatrudniona poza podmiotem prowadzącym szkołę doktorską. Promotor i promotor pomocniczy nie mogą być członkami komisji.

Ocena śródokresowa kończy się wynikiem pozytywnym albo negatywnym. Wynik oceny wraz z uzasadnieniem jest jawny. Negatywny wynik oceny śródokresowej stanowi przesłankę obligatoryjnego skreślenia doktoranta z listy doktorantów.

 

Ważne!

Zarys projektu badawczego przedkładany w postępowaniu rekrutacyjnym stanowi swego rodzaju „zaczyn”, który zostanie następnie przekształcony w IPB. Praca nad IPB przybiera postać konsultacji doktoranta z promotorem (promotorami) w zakresie poszczególnych elementów planu badawczego. Promotor, sprawując opiekę naukową nad doktorantem, może zalecić usunięcie, poszerzenie lub modyfikację określonych elementów projektu badawczego, wprowadzenie dodatkowych elementów, jak też sprecyzowanie pewnych kwestii, które zostały przedstawione w planie badawczym na etapie rekrutacji.